Wie mij een beetje kent weet dat ik een sucker ben voor een goei glaasje vino. Meestal zelfs twee. Nu wil het toeval dat ik werd uitgenodigd door Caroline om het vierde Wijnwijf te worden. Vier grieten die graag een wijntje drinken, maar die er vooral iets van willen bijleren. Zonder elke slok te moeten uitspuwen, uiteraard.

Puristen zweren bij zelfgetrokken fonds, bouillons en fumets: je laat beenderen inkoken met groenten en kruiden voor een uurtje of 8 à 10, et voilà! Betere smaak? Waarschijnlijk wel. Nogal arbeidsintensief? Very much. In de supermarkt lonken de potjes fond naar de meer pragmatisch ingestelde koks. En ik ben een pragmatische purist, dus wou ik de potjes wel eens proberen.

Hasseltse speculaas, speculaas in mooie figuurtjes, pasta voor op de boterhammen, speculaasjes in plastiekjes, gevuld met marsepein, en van die hele lekkere van Philippe’s Biscuits – gebrevetteerde hofleverancier van de Sint- uit Antwerpen. Om te soppen in de koffie, om tiramisu mee te maken, of gewoon voor tussen een boterham. Speculaas is altijd lekker, en helemaal niet moeilijk om te maken.

De meeste vrouwen zeuren erover, dus ik uiteraard ook: die paar kilootjes liefde die er onvermijdelijk bijkomen als je gaat samenwonen. Ik heb er elk jaar ongeveer eentje bijgekregen. De dessertmodule aan de hotelschool heeft er natuurlijk ook geen goed aan gedaan. Dus, na maanden van zelfbeklag en excuses en een paar mislukte dieetpogingen heb ik mezelf verrast: ik ben beginnen sporten. Na 7 weken rigoureus fitnessen is het tijd voor een tussenstand. 

Waar eet je de beste sushi? Waarschijnlijk ergens  in Japan. Maar als je niet genoeg vakantiedagen of té grote honger hebt om daarop te wachten kan je ook in Antwerpen terecht voor een lekker stukje sushi. En je kan het natuurlijk altijd thuis proberen.

Creative commons Su-lin

Die vulkaan uit deel I van deze post (waarvan ik de naam kan uitspreken noch schrijven) is dus uitgebarsten zoals de Ijslanders hadden voorspeld. En de wereld zal het geweten hebben. Vakanties verpest, miljoenenverlies voor luchtvaartmaatschappijen, rampspoed alom. Maar Ijsland is nog steeds een leuke bestemming voor wie wel houdt van een post-apocalyptisch vakantieland.

Soms moet een mens er eens tussenuit. En omdat ik hou van roadtrips (inclusief kruimelen in de auto, zoeken naar een goeie buitenlandse radiozender en Belgische nummerplaten spotten) sprongen we in de auto voor een weekendje Parijs. Parijs is niet alleen de stad van licht en romantiek, maar ook van de mooiste koekjes ter wereld: de ‘macaron de Paris’. Oui, oui, madame!

Life is uncertain. Eat desert first. Deze gevleugelde woorden van schrijfster Ernestine Ulmer prijken op de kaart van restaurant Graanmarkt 13. En hoewel ik eigenlijk niets liever doe dan zoetigheid eten in schaamteloze hoeveelheden, kan ik enkel besluiten dat het in Graanmarkt 13 de moeite loont om toch even te wachten met het dessert tot je  een voor- en hoofdgerecht op hebt. 

We kijken een beetje verwonderd naar de man van het autoverhuurbedrijf als hij antwoordt op onze vraag hoeveel tijd we nodig hebben om rond Ijsland te rijden. ’24 uur, inclusief 7u slaap,’ lacht hij. ‘Dan heb je de highlights gezien, maar niet meer dan dat,’ voegt hij er veiligheidshalve nog aan toe. We zijn al de VS en Maleisië rondgereden aan een strak tempo, maar dit is zelfs voor ons nogal snel. We hebben 10 dagen de tijd, meer dan genoeg om het hele eiland te ontdekken.

Foto by Chotda

Ik kon het haast niet geloven, de culinaire in & out lijst voor 2010. Het nieuwe jaar lijkt gewoon niet lekker. Sushi is uit, smushi (smörebröd met een sushi-twist) is in, cava moet plaats ruimen voor Campari (onbegrijpelijk) en in plaats van de überpikante wasabinootjes knabbelen we volgend jaar allemaal groentenchips. Maar vooral: in 2010 is brunchen passé.